Οι περιπέτειες του Αστραπόγιαννου ή αλλιώς Διόνυσου, βασιλιά των ορέων, ενός αρχιληστή με σφραγίδα. Μετά από γνωριμία με τον Σικελιανό παρακαλώ πολύ του άρεσε το όνομα που του διάβασε από το ομώνυμο ποίημα του Βαλαωρίτη και το υιοθέτησε. Πώς ζούσαν οι ληστέςε στο βουνό μετά τη δεκαετία του 1920 (μιλάμε για τις τελευταίες μέρες \"δόξας\" τους), γιατί κλέβανε, γιατί σφάζανε, γιατί ζούσανε αντάρτες. Προσωπικές ιστορίες των συμμοριτών του Αστραπόγιαννου και οι λόγοι που οδήγησαν τον καθένα να βγει στο κλαρί. Παράλληλα βλέπουμε τα προσωπικά πολιτικά πάθη που ταράζουν ακόμη τη χώρα καιπώς αποτελούν εμπόδιο για ενιαία και σωστή αντιμετώπιση, κυνηγητό, ενέδρα του ληστή, να τελειώνουμε πια. Ο μόνιμος αντίπαλός του, Αντίδωρος Γονατάς, νιώθει ότι παίζουν το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι με τον κατσαπλιά. Παράλληλα κι οι δυο διαβάζουν την ίδια ληστρική φυλλάδα, τον βίο του ληστή Ντελή, επομένως παράλληλα με την πιστή απεικόνση της καθημερινότητας των ληστών στα βουνά και των πολιτικών ακι αστών στις πόλεις, ερχόμαστε σε επαφή με το λαϊκό μυθιστόρημα που είχε σαγηνεύσει το αανγωνστικό κοινό για αρκετό κιαρό από τα τελη του 19ου εως τις αρχες του 20ου αιώνα, με ολόκληρα αποσπάσματα πρακαλώ. Λίγο άσχετη η περίπτωση του ζεύγους Σικελιανού που ξεκίνησε να αναβιώσει τις δελφικές γιορτές με την όλη πλοκή αλλά τέσπα (συναντάμε μέχρι και τη φωτογράφο Νέλλυ). Το τέλος ήταν το αναμενόμενο, με τον Αστραπόγιαννο να πέφτει λαβωμένος αλλά τον αποκεφαλίζουν τα παληκάρια του και κρύβουν το κεφάλι για να συνεχίσει να συντηρείται ο μύθος του αγωνιστή και ήρωα. Ωραία αναπράσταση εποχής, ανθρώπων, ακόμη και γλώσσας και λεξιλογίου.